Coś na kształt domu

Ta czerń jest ozdobiona niezbędnymi dodatkami. Pasującymi do całokształtu i idealnie pokrywającego się na zakończeniach. Napawa mnie dumą i podnieceniem ta idea. Pierwszy smak osiadł na mym podniebieniu, dając wizję tego, co może nastać. Jakże mnie dreszcze chłodne dotykają, ilekroć o tym wspomnę. Pomimo zimna, czuję ciepło w miejscach, gdzie nic nie ma. Słodka iluzja podsycana zmartwieniem. A w koło unosi się mgła. Osiada na spokojnych, cichych i pewnych rejonach czerni. Rozciąga ją na dawną biel. Teraz zakurzoną i stopioną  z pustką. Wszystko pasuje. Nie ma miejsca na choćby jedną plamkę odchodzącą od tego widoku. Tu nie ma miejsca na pomyłkę. Nie ma miejsca dla intruzów. Nie ma miejsca dla mnie. A jednak tu jestem..