Korytarz pustych wspomnień

Korytarzem zimnym i długim

Widząc pochodnię w kamieniu brudnym

Wlokac ciężar zwyczajny

Myśląc o życiu urodzajnym

Korytarz długi i zimny

Niosący zapach przymilny

Odrzucający i mętny

a jednak przyciągający  i piękny

Skorpiony gdzieś kącie

syczą i wyciągają swe kolce

czerń, piasek, brud

i w powietrzy strachu smrod

Ktoś był, ktoś wył

Ktoś uciekał

A może jednak zwlekal?

Jakiś ślad

Sprzed ilu lat?

Wskazówek tu brak

Więc gdzie szukać rad?

Czy wyglądem swym coś zmieni?

Ten pusty zarys człowieka wśród cieni?

Idąc ile sił

słysząc gorący żwir

ocierający się o stopy

Ile to już nocy?

Gdzieś w korytarzu

Choć nie widząc go ani razu

Spogląda oko zakryte

W pamięci ukryte

Niewidoczne, liche, zmętniałe

Ale teraz tak bardzo zuchwałe

Czeka, obserwuje

I okropności planuje. 

Zmylić i wygrać chce?

Czy zrealizować okropnosci swe?