rozdział XIX

ROZDZIAŁ XIX

Od razu zadzwoniłam na pogotowie. Przyjechali po 15 minutach.

Sprawdzili Davidowi tętno, odsunęli mnie na bok, tak że nic nie widziałam.

- Spakuj mu najpotrzebniejsze rzeczy - powiedział lekarz - zabieramy go. - wydał komędę , podnieśli Davida i położyli

go na noszach, wyjeżdżając z jego pokoju.

Wzięłam jego plecak, spaowałam piżamę, szczoteczkę i  jakikolwiek podkoszulek i zadzwoniłam po rodziców.

Powiedziałam mamie tylko, do którego szpitala wiozą Davdia, nie tłumacząc zbytnio dlaczego.

Wzięłam swoją torebkę i zadzwoniłam do Veronic, aby mnie podwiozła. Rowerem w życiu bym nie dojechała.

Veronic od razu przyjechała. Minęło może 5 minut. Wybiegłam z domu, powiedziałam jej który szpital.

Dopytywała się co się stało, dlaczego i czy coś wiadomo. Byłam w zbyt wielkim szoku, łzy płynęły mi po policzkach.

Nawet nie zauważyłam, że po jej policzkach również spływają łzy.

Wbiegłyśmy na hol, zapytałam gdzie go położono. Recepcjonistka pokazała salę i oznajmiła, że zaraz będzie miał odtruwanie.

Rodzice już tam byli. Podbiegłam do mamy, przytuliłam się do niej. Tata stał z boku, cały czerwony, zdenerwowany.

- Bądź dzielna - szepnęła do mnie mama - wszystko będzie w porządku.

- Prosimy rodziców - powiedział lekarz wychodzący z sali. Zostałam na korytarzu z Veronic.

***

 - To moja wina - powiedziała po chwili.

- Twoja ? - zdziwiłam się.

- Obiecał mi, obiecał , że nie będzie brał więcej - powiedziała przez łzy - pokłóciliśmy się. Jedna, jedyna kłótnia,

mogłam ustąpić, pozowlić mu iść na tą imprezę. - płakała.

- Ale jak to możliwe? - zdziwiłam się.

- Nie mówiłam ci, bo... - zaczęła- ostatnio wszystko się dzieje wokół ciebie. Twoje problemy, twoja kariera. Nie pytasz co u mnie. Zresztą myślałam, że David Ci powie.

 - Przepraszam - wyszeptałam - przepraszam - przytuliłam ją bardzo mocno.

podoba ci się ? chcesz być informowany o nowych rozdziałach?

lajknij ; https://www.facebook.com/pages/HAPO/570628592962181?fref=ts