święci

Początek listopada, jedno jest pewne - jest to czas rozmyslań. Większość osób planuje ustawienie zniczy na nagrobku, przelicza liczbę bukietów i sprawdza listę cmentarnych odwiedzin. Mi po pierwsze nie potrzebny jest narzucony czas na wspomnienie zmarłych bliskich. Pamiętam o nich zawsze, zwracam się do nich gdy jest mi źle, uśmiecham się ku górze gdy jestem szczęśliwa. Takie to wszystko pogmatwane.. Historia coroczna z mojej własnej rodziny: Facet zawozi swoją rodzinę na cmentarz, w Radio leci Trójkowa Audycja ku pamięci Zmarłym Artystom, a Jegomość wydziera się wniebogłosy na innych kierowców, klnie jak szewc, wkurza się na wszystko i wszystkich - i tak co roku. Jaki to ma sens? Może lepiej usiądźmy wszyscy przy stole, pooglądajmy zdjęcia, powspominajmy, poopowiadajmy sobie anegdotki - przecież zmarli żyją tylko dzięki naszej pamięci. 

W tym roku zwyczajnie nie dałam rady wstać z łóżka dnia 1 listopada. Efekt? Na drugi dzień, popołudniu pojechałam sama na cmentarz, uniknęłam korków, zniczowo - kwiatowej bieganiny, i miałam czas żeby zwyczajnie pomysleć. Sama tradycja Dnia Wszystkich Świętych jest naprawdę piękna, szkoda tylko, że wygląda to tak a nie inaczej.

I tak stoisko z ŻELKAMI HARIBO na Srebrzysku przekracza wszystkie granice.