Ruminacje

1) Nigdy nie będzie mi wstyd za to, że czuję, jak czuję. Że do kogoś coś czuję, że ktoś pociąga, że zjednoczenia potrzebuję. Zmęczenie silniejsze niż resztki afektów emocjonalnych w postaci możliwej jeszcze, choć wątpliwej atrakcyjności. No i jeszcze ta wszędobylska medycyna. Tabletki na brak potrzebowania ludzi. Normalnie emocje dają inni, prochy uzależniają tak bardzo, bo dają emocje bez ludzi. Królewny głuche jak noc, odchodzą znowu w ten swój świat, gdzie ciszę sieje tęsknota do polnego maku.

2) Inną sprawą jest, że łatwiej jest ulegać wpływom osób innych niż bliskie, bo zapominamy o tym, że są one tak samo ułomne i głupie, jak osoby bliskie. Nie znamy tak wiele ich wad, w związku z czym ich zdanie jest bardziej wartościowe. A jeśli otaczamy się skupiskiem takich a nie innych, na codzień, chcąc nie chcąc czerpiemy określone wzorce.
Ja wiem, że powszednieję. Ja wiem, że staję się coraz bardziej psem. Pies pilnuje, pies daje poczucie bezpieczeństwa. Pies się cieszy. Pies po prostu jest. Bezwarunkowo. To jego absolutna zaleta. Wiadomość z ostatniej chwili: nie chodzę na czterech łapach. A tak na marginesie, kocham te zwierzęta.
Jak ma być inaczej, kogo mam winić? Może media, że dostarczają takie, a nie inne wzorce, że wszystko się wypala. A może po prostu otoczenie dało świadectwo tego, że jest tylko rozpad i regres. Że po osiągnięciu pewnego kilkumiesięcznego stanu, pewne rzeczy się stabilizują, tracą na intensywności. Jak można pokazać że to bzdura, jeśli nie miało się do czynienia z innymi przypadkami? Przyjęte za normalne status quo równania do średniej jest idiotyczne. No i te wzorce. I zdanie innych. I obserwacja innych. A jesteśmy przecież najlepsi. Ja wiem najlepiej. Jestem samodzielnym, samowystarczalnym indywidualistą, ja się mylić nie mogę, chociaż nie znam siebie i siebie samego czasem nie rozumiem. Moje myśli są moje, wcale nieskażone przez to, co mnie otacza i wypacza moje myśli, jako moje własne, a nie ukształtowane pod wpływem otoczenia.
Jeśli wszystko się kręci, to niech i ja będę zakręcony.

Żeby nie było że osobiście, chociaż jest tak zawsze, za mniej, lub bardziej pokrętnymi metaforami, to tak, może być inaczej. Zawsze może być. Intensywność nie jest nieosiągalna. Wystarczy przestać czerpać stałe wzorce tego, że nie ma być intensywnie, tylko normalnie. Nie ma być normalnie. Ma być tak pięknie, jak to tylko możliwe. Może i jest życie po śmierci, nie wiem, nie jestem pewien, ale póki mam to, jakie mam teraz i nie jestem pewien tego, co będzie dalej, niech to, co mam, będzie najpiękniejsze, jak to tylko możliwe. Nie normalne.

P.s.
"- Proszę, tak bardzo mi wstyd.
- Nie mogę, to tylko moja praca, niech Pani da to komuś, kogo kocha, ja nie zasłużyłem.
- Zasłużył Pan. Nie wezwał Pan policji.
- Słodkim nie zabije się wyrzutów sumienia. To naprawdę niepotrzebne. Niech pani da te ciastka dzieciom, komukolwiek. Nie chcę.".

P.P.S. Hey i przyjaciele - Moja i Twoja Nadzieja - utwór przeprosty w słowie. Przeczuły w riffie. Kiedyś, kiedy była wielka powódź, zebrała się grupa naprawdę wielkich polskich głosów i instrumentów, która wspólnie wykonała ten kawałek. Piękny był już w oryginale. A obecność i współpraca innych znamienitości, żeby pomóc innym (nieznanym), dodaje tylko dodatkowych kolorytów. No i jak tu się nie podpisywać.
Kurwa, no jak. Nie da się. Spróbuj powiedzieć to, nim uwierzysz że nie warto.