Dał mi wszystko.Wszystko, co mógł mi dać. Gdy był przy mnie - nie potrzebowałam niczego więcej, bo moje szczęście było przy mnie.Ale go straciłam... Straciłam go, ale w mojej wyobraźni nadal jest przy mnie. Jest zawsze. Nie wiem, czy chociaż o tym wie. Nigdy nie dowie się o tym, jak bardzo za nim tęsknię. Za jego każdym oddechem, słowem, uśmiechem... Czasami, gdy jest mi tak bardzo źle, gdy brakuje mi już łez - po prostu siadam i wyobrażam sobie, że siedzi przy mnie, wyciera mi łzy, głaszcze po głowie i całuje w czoło. Ale to nie jest to samo, co przytulenie się i usłyszenie serca najważniejszej osoby...




I mimo wszystko wciąż jesteś osobą, dla której zrobiłabym więcej niż dla pozostałych.


Kiedy boli najbardziej?
Chyba dopiero wtedy, kiedy uświadamiasz sobie, że walka tak naprawdę już nic nie zmieni..
 
 
 
 
Tak naprawdę tęsknisz za Nim, ale się do tego nie przyznasz.
Chciałabyś mieć go na wyłączność, chciałabyś żeby było tak, jak kiedyś.
Bo jeszcze rok temu, w ten ciepły sierpień On był.
Obejmował.Wysłuchał ..Był, a teraz Go nie ma.
Nie wychodzisz z domu, siedzisz sama i wspominasz.
Katujesz się przygnębiającą muzyką, wspólnymi zdjęciami i Jego zapachem, który gdzieś jeszcze pozostał.
Wstajesz z myślą o Nim, z nadzieją, że może dziś będzie inaczej.
Ile już się tak łudzisz? Jak długo jeszcze będziesz na Niego czekać?
Na ile wytrzymałe jest Twoje serce, które z każdym dniem słabnie z niedoboru miłości?
Gdzie jest granica między nadzieją a naiwnością?
Którędy trzeba pójść by odnaleźć swoją ścieżkę?
Kiedy wreszcie zrozumiesz, że choćbyś nie wiadomo jak bardzo się starała, nigdy nie cofniesz się w przeszłość?
 
 
 
trudno zrozumieć fakt , że tak bardzo Ci zależało i nagle przestało.