historia mojego odchudzania

byłam zwyklą nastolatką. lubiłam imprezy, alkohol piłam praktycznie codziennie. a jak alkohol - to i przekąski.

pewnego dnia w szatni od WFu koleżanka powiedziała mi, że bardzo przytyłam.

i to był cios. i to był mój motor do działania.

jak wyglądało moje odchudzanie? od głodówek i diet z internetu aż do drastyczniejszych środków - łykaniu sudafedu i picia herbatek przeczyszczających. codziennie.

dalej imprezowałam, dalej piłam alkohol, ale jak wiedziałam, że będę pić to nie jadłam nic od 15.00 i wlewałam wieczorem w siebie procenty.

schudłam. szybko schudłam. schudłam 15 kilo.

o jaka byłam szczęśliwa! na krótko. chciałam więcej i więcej...

mój związek się rozpadał, ciągle słyszałam, że widać mi wszystkie kości.

nawet Ksiądz w szkole dotknął moich pleców i z przerażeniem stwierdził, że mogłby mi wszystkie kręgi policzyć.

a ja czułam się tłusta. i brnęłam w to dalej.

pewnego dnia powiedziałam sobie STOP. 

najmniejszy rozmiar spodni jaki miałam w domu leciał mi z tyłka...

waga stała w miejscu przez 2 miesiące, ja uczyłam się jeść na nowo.

cieszyłam się, że sama zastopowałam, że nie wpadłam w anoreksję.

po pół rok kilogramy wróciły i to ze zdwojoną siłą. 

a ja do dziś zadaje sobie pytanie: po co mi to było?

dziś jestem mądrzejsza. wiem, co to zdrowe odżywianie, bo od małego uczę tego moją córkę.

gotuję zdrowo, na parze, a do smażenia nie używam oleju.

jemy dużo warzyw. jemy kolorowo.

i pijemy dużo wody.

[tzn. ja nie mam czasu jeść. urok bycia mamą ;-)]

Dzisiejszy bilans:

ś: kawa

II ś: banan

o: kopytka w sosie brokułowo-szpinakowym

k: omlet

Pozdrawiam,

Pyza