Zapaliły się światła i wskoczyłam na swoje miejsce w rzeczywistości. Swojej rzeczywistości.
Stare zdjęcia paryskich uliczek nad ranem stale wywołują u mnie tą dziwną nostalgię, dziwną tęsknotę za tym czym wtedy byłam.
Wrzasnęłam: Ty idiotko! Za późno. Umarła. Ja też.
