nie rozumiem, dlaczego rozumiemy to co robilismy źle dopiero jak tracimy wszystko?  ;/

to jest takie chujowe ze szok!

nie chce mi sie juz kłamac i mówic"tak, jest zajebiscie. mam wyjebane. nie zalezy mi."

oszukuje siebie i wszystkich na około.

AAAAAAAAAAAa

prawda jest taka ze sobie nie radze.

wszyscy powtarzaja tylko "daj sobie spokój. nie mysl o tym i o nim"

tylko ze to nie takie proste >.<

nie da sie nie myslec o kims kogo sie kocha i wie ze sie kogos straciło przez własną głupote.

mówią ze przez to ze robimy cos źle bedziemy miec nauczke na przyszłość i kiedys bedziemy coraz lepsi.

ja juz mam nauczke i nie chce byc lepsza dla kogos innego.

własciwie to nie wiem po co to pisze, ale chyba mam potrzebe wygadania sie komus i wypłakania.

chciałabym wykrzyczec jak bardzo jestem na siebie zła.

zazdroszcze tym, którym sie układa w związkach i potrafią zrozumiec swoje błędy szybko, a nie za późno. ja zrozumialam za późno.

i tak nikt tego nie przeczyta, bo to jakies smuty ; DD