Spadam na ziemię i nie widzę sensu,
i mam cholerny opór by nie poddać się szczęściu.

Mam kilka powodów dla których jeszcze tu jestem i mam kilka powodów przez które mijam się z sensem.
To nie realne, chociaż tylko dla nich, nadal chce te czasy w których świat mnie nie ranił i w sumie dla wielu mogę się po prostu zabić,
i ogólnie teraz ludzie są niezauważalni. Jestem ostrożna i nie ufam byle komu i jeśli mam problem to nie mówię "Weź mi pomóż".
Może to źle, chociaż tak dla mnie lepiej,chce tylko jednego, Boże czy to tak wiele?

Czasem sobie nie radzę, a sumie coraz częściej, i coraz częściej mocniej bije moje serce.
Dziś czy to dzień czy to noc nie wiem, chyba kolejną nockę spędzę ze wzrokiem w niebie.

Mówią,że nie dam rady, jeśli nie wezmę się w garść, ale chyba nie potrafię, ja już tak mam. Nie chce tutaj czekać i szukać tego bez celu.
Nie chce patrzeć w niebo, wszystko jest bez sensu. Tak, czasem mam problem i nikomu nic nie mówię, czasem po prostu nie chce, lecz częściej nie umiem. I to nie zawsze jest zależne ode mnie dziś zostawiam wszystko ,wezmę tylko to bezcenne. 

Zostawiam cały syf, może pobiegnę za szczęściem?