Czas leci a ja razem z nim...

   Oj tak dużo się zmieniło przez te 3 lata. Po ostatnim wpisie jednak trafiłam do szpitala i starciłam maleństwo, którego tak bardzo pragnęłam. :( Było ciężko i powiedźmy jakoś się pozbierałam. Tylko się mówi czas leczy rany... Niby tak... Ale nie w każdej sytuacji...

   Ślub wzieliśmy tak jak było w planach 08.04.2014r. Byli rodzice i świadkowie bo teściowa nie chciała nikogo więcej widzieć. Wogóle jakaś chora sytuacja wyszła. Nikt nie mógł wiedzieć... Co powiedziałam, jak chciałam to wszystko była na nie... Tylko cieszy mnie to że jestem z swoim ukochanym mężem którego bardzo kocham i on mnie też. Chciała bym wziąć ślub kościelny i zaprosić wszystkich a przynajmniej najważniejszy krąg osób: rodzice, rodzeństwo, chrześni a wójostwo i kuzynostwo jak Bóg pozwoli...

   Po półtorej roku mieszkania pod dachem z teściami postanowiliśmy się wyprowadzić. Nie dało się żyć spokojnie. Sporo niepotrzebnych kłótni między nami. Kupiliśmy mieszkanie w Olsztynie. Ooo... i teraz możemy powiedzieć że żyjemy :). Jest tak jak sobie to wszystko wyobrażałam. Chciała bym znowu spróbować zajść w ciąże. Doczekać się tego wyczekanego maleństwa, Tyle czasu już minęło. Okazało się pomijając problemy w pracy, że nie wiadomo co to będze dalej. Będzie praca czy jej nie będzie. Wszystko jest na zakręcie. Dodatkowo wyszły problemy z tarczycą musze ją unormować i dopiero coś więcej myśleć będzie można. A co z pracą rozwikła się na koniec czerwca czy przedłużą mi umowe czy powiedzą dowidzenia. Jestem "chyba" gotowea na takie ewentualności.

   Dobrze, że mam Bartka na prawde lepiej trafić nie mogłam. Bywa wkurzający, ale ja sama też idealna nie jestem. Bardzo go kocham. Wiem powtarzam się lecz warto. Warto mówić sobie te słowa na codzień. Czuć wsparcie i otuche w każdej sytuacji.

   Nic ani nikt nie jest w stanie przeżyć za nas życia. Ani zrobić czegoś za nas. Czasem czuje jakby mój czas przemijał i jakbym miała co raz mniej czasu w związku z maleństwem... Przykre i nic nie moge teraz z tym zrobić...