Betrayal.

Jak bardzo potrzebujemy innych, by móc cieszyć się relatywnym zdowiem emocjonalnym i fizycznym? Jak bardzo inne osoby wpływaja na nasze dobre i złe cechy? Po ilu latach mozemy mieć pewność, że nasi przyjaciele to faktycznie przyjaciele, a nie osoby czerpiące korzyści na spotykaniu się z nami? I cholera, jak to jest, że kiedy tobie krwawi serce, kiedy czujesz się odrzucony, twoi przyjaciele uwazają, że nic się nie stało?

W dzisiejszych czasach prawdziwa przyjaźń urasta do rangi mitu, bo co chwila ktoś komuś pcha nóż w plecy. Odbiór tego samego wydarzenia, przez każdą ze stron jest tak bardzo odmienny, jakby opisywać inne zdarzenie. Tylko rosnące poczucie gniewu jest jednakowe po obydwu stronach.

Osoby które dopiero co nie potrafiły bez ciebie żyć, potrafią.

I ty potrafisz żyć bez nich.

Tylko czy chcesz?

Wybaczać, rzecz ludzka, naturalna.

Tylko kto komu ma wybaczać? 

Co niby Ty masz mi wybaczyć?

Jaką potworną rzecz Ci wyrządziłam, że to Ty masz mi wybaczać? Że to WY macie mi wybaczać?

Zastanów się dokładnie co mi mówiłaś. Pomyśl co mi obiecywałaś. Cofnij się w czasie do momentu kiedy byłyśmy tylko we dwie. Kiedy weszłam w Twoje życie siłą, bo nie chciałaś do niego nikogo wpuscić. Jak nauczyłyśmy się razem żyć jako jedno. Jakie byłyśmy wtedy szczęśliwe. 

Trzymając Cię za rękę, kiedy z oczu kapały Ci łzy, kiedy wszystko było do dupy, kiedy cierpienie zdawało się nie mieć końca, poprzysięgłam sobie, że nie pozwolę aby kiedykolwiek stało CI się coś złego. Żeby ktoś Cię obrażał, poniżał....

A teraz zdradziłaś, opuściłaś mnie.

W imię czego?

Dla kogo?

Dla osoby która własnie to mi zrobiła.

Mam nadzieję, że dobrze się teraz bawisz, że jesteś szczęśliwa z ludźmi którzy są wokół ciebie. Z ludźmi których ja na nowo Ci przedstawiłam, kiedy opuścili Cię Twoi "przyjaciele".

Gniew opadnie.

Smutek ustąpi. 

Jedynie ta pustka w sercu zostanie.

Po czasach, kiedy byłyśmy jednością.