Time for miracles, rozdział 2

,,You're everything"

     -Ciekawy jestem jak zareagują, w końcu zaprzeczaliśmy,że coś jest między nami.-zastanawiałem się, spoglądając na Adama, który prowadził właśnie samochód.

-Myślę, że fani nie będą zbyt zdziwieni. Te wszystkie pocałunki na scenie, no wiesz, Adommy-uśmiechnął się Adam. Dyskutowaliśmy właśnie nad zdjęciem, które opublikowaliśmy na twitterze, by poinformować fanów, że jesteśmy razem. Nie byłem zbyt chętny, ale Adam nalegał, ponieważ nie chciał przed nimi ukrywać tak ważnej rzeczy. 

Wracaliśmy samochodem Adama z mojego domu, z którego zabrałem swoje rzeczy. Zapadł zmrok, a na ulichach ruch się zmniejszył. Wjechaliśmy na zacienioną drogę, po dwóch stronach otoczoną lasem i polami.

-Nie lubię jeździć po zmroku-mruknąłem- Zawsze czuję się, jakby coś złego miało się wydarzyć.

-Co? Tommy Joe Ratliff boi się ciemności?-zadrwił Adam-Fani byliby zdumieni, gdyby się o tym dowiedzieli. Przecież jesteś takim zapalonym fanem horrorów.

-Och, przestań-klepnąłem go w ramię, na co ten zaśmiał się. Popatrzyłem na niego i stwierdziłem, że właśnie takiego go lubię. Naturalny, z delikatnym makijażem, roześmiany i słodki. Adam chyba zauważył, że mu się przyglądam i trzymając kierownicę jedną ręką, prawą dłonią chwycił za moją własną.

-Kocham Cię, Tommy.-powiedział- Jesteś dla mnie wszystkim.

-A ty tym samym dla mnie..nie wiem co bym bez ciebie zrobił..-odparłem.

-Na szczęście nie musisz się tym przejmować. Jesteśmy razem. Na zawsze.-po tych słowach, nachylił się by mnie pocałować.

-Adam, uwa..-nie dał mi dokończyć, zajmując sie moimi ustami. Nie zauważyliśmy nadjeżdżającego z naprzeciwka tira, który pojawił się za zakrętem. Rozbłyski światła. Adam oderwał się ode mnie. Krzyknął coś w przerażeniu.Ostatnim obrazem, któy pamiętam jest Adam,próbujący wychamować pojazd. Gwałtowny wstrząs. A później osunąłem się w nicość.