#174

Oj dawno mnie tu nie bylo, jednak czas nadrobić zaleglości. A mianowicie czas na male smęty. Żeby nie bylo, w związku dobrze, nawet badrzo, ale z resztą... kompletna rozsypka, zmiana pracy (mam nadzieję, że na lepsze), a co dalej... jestem dosyć podlamana. Miały być piekne studia, weekendy po za miastem, poznanie innego świata, ludzi, zrobienie czegoś nowego, a wszystko prysnęło niczym bańka mydlana w jednym wypowiedzianym przez pracownicę uczelni slowie- nie otwieramy Pani kierunku. 

Miasto cudowne, obydwoje się co do tego zgadzamy, chcemy tam iść, zamieszkać, żyć. Ale kiedy, jak? Chyba nikt tego nie wiem.

Autetycznie boję się przyszlości, z jednej strony to dobrze, bo nie można być nigdy pewnym na 100 %, ale się boję. 

Tak bardz chciałam iść na studia, może sama do końca się nie przyznałam, nie powiedziałam tego na głos, ale chcialam, bardzo. A teraz... nic mi nie zostalo, dwa wybrane kierunki i nic. Nic prócz czystej wyobraźni o tym jak mialo/ mogło być. 

A praca?? Jakim trzeba być slabym czlowiekiem, że odchodzi przez wzgląd na atmosferę w pracy.. kurczaki... sprawiła, że się zwolnilam, podsumowując- zrobiła swoje, pozbyła się nowej, której bradzo dobrze szlo. Ot co!