Zasiałaś we mnie miłość do folku i słowiańszczyzny. Zafascynowałaś baśniowym światem ziół. Cierpliwie oglądałaś moje zdjęcia i mówiłaś, że kiedyś mi się uda.  Podzieliłaś się ze mną Swołowem i pokazałaś smak prawdziwego miodu pitnego. Tyle razy ogarniałaś mój wkurw. Stałaś po mojej stronie, gdy wcale nie miałam racji. Dzieliłyśmy się zniecierpliwieniem i wierszami. Dzięki Tobie miałam odwagę, żeby nosić te idiotyczne rajstopy w kwiaty.

Potem urwałam się w swój świat i obie przestałyśmy się szukać. Czasem tylko wymieniałyśmy uściski w przelocie, obiecując sobie, że opadnie kurz i wszystko sobie opowiemy.

Tak się mówi, a potem wraca się do domu,

związuje włosy,

nastawia zmywarkę,

marnuje czas.

Grzebię w naszych mailach i ryczę, jest już za późno na naprawianie.

Twój syn pisze: "byłaś jak walkiria". Myślę, że znajduje się teraz - jak w Twoim wierszu - u kresu wszechświata.

Śpij spokojnie, Piękna.

ptaku

___________________________________________________________________________