To nie ja.

To nie ja.

Nie jestem już tą osobą, którą znasz.

Stałem się kimś, kogo sam nie rozumiem.

Ludzie patrzą na mnie przez swoje okulary nienawiści, uprzedzeń i lęków, ale to co widzą to nie ja.

Ostatnie 3 lata przekuły mnie w kogoś, kim nigdy nie chciałem się stać. Gdybym wtedy wiedział jak potoczy się moje życie to pewnie nigdy nie zdecydował bym sie na wyjazd, ale już za późno. Kobieta, którą kochałem i z którą chciałem spędzić życie nie chce mnie znać, wszyscy przyjaciele z wyjątkiem jednej osoby zdradzili mnie, pokazali swoją prawdziwa twarz lub odeszli. Przeszedłem bezdomność, głód, poniżenie i paniczny, nie kończący się strach o jutro. Przeżyłem samotność, do której mogłem tylko bezsilnie wyć. Moje ambicje umarły, a słabości wzięły nad nimi górę. Straciłem siłę woli, chęć do życia i miłość do samego siebie. Stałem się nieufny ponury i zgorzkniały, wszystkim pokazując zaledwie maskę. Porażka za porażką odebrały mi chęć ponownej próby. Najgorsze jest to, że nie ma tu na kogo zwalić winy, winny jestem tylko ja. Popełnialem błędy, i robiłem to świadomie a kiedy wszystko się waliło biernie na to patrzyłem. Nie mam już chęci do życia, nie mam nadziei, marzeń. Pomimo swoich 23 lat czuję się, jakbym przeżył co najmniej stulecie i ja, tylko ja jestem temu winien.

Widzę was, widzę wasze marzenia, uczucia, myśli i lęki. Widzę swoje demony które przychodzą do mnie każdej nocy i tak bardzo chcę być taki jak wy, ale nie umiem, urodziłem się takim.

Chcę kochać, ale nie wiem, czy jeszcze potrafię. Czuję w sobie wielką siłę, której nie mam komu ofiarować.

Nie żalę się, piszę prosto z serca. Nie dla Ciebie, nie chce Twojego współczucia. Piszę dla siebie, potrzebowałem to z siebie gdzieś wyrzucić, zostawić po sobie coś, co sprawi, że może zrozumiesz, chociaż i na to nie liczę.

To były bardzo dziwne 23 lata, trzymajcie się.