Atomowa Zagłada

Tęsknota 

" Była sobie raz bomba atomowa, która chciała być kulą karabinową.

- Dlaczego - pytały ją inne bomby atmowe - zamiast cieszyć się, że jesteś wielką bombą atmową, chcesz być małą kulką karabinową?

- Ponieważ odczuwam brak osobistego kontaktu z ludźmi - westchnęła bomba."

Tuli Kupferberg; przełożył z angielskiego Lech Jęczmyk

  Ostatnimi czasy moja niechęć do społeczeństwa i ludzi w ogólności, obrodziła zafascynowaniem obrazami nuklearnej zagłady. Nie idzie o samą post-apokalipsę, bo ta już mi się nieco przejadła. Wiadomo, że w świecie post-apokaliptycznym nie będzie lepiej niż obecnie. Skupmy się więc na kilku obrazach samej zagłady, kiedy jeszcze jest nadzieja.

   Oczywiście opisy są sklecone powierzchowne i dosłownie na kolanie.

Nazajutrz (1983)

   Na pierwszy ogień idzie Ameryka pustoszona w Nazajutrz. W Europie zza żelaznej kurtyny wyjeżdżają czołgi Układu Warszawskiego. Manifestacja siły ulega eskalacji i stopniowo przechodzi w regularną wojnę. Zatrwożeni Amerykanie śledzą wszelkie medialne doniesienia, są może nieco zaniepokojeni, ale nikt nie wierzy w użycie broni nuklearnej. Kto pierwszy wystrzelił swoje rakiety? To nie takie ważne, ważne, że po kilkudziesięciu minutach film obyczajowy zamienia się w kino katastroficzne. Zniszczone miasta, ubite bydło, promieniowanie i nieliczni pogrążeni w popromiennej agonii.

Threads (1984)
 

   Wielka Brytania wystawiła w tym samym mniej więcej czasie własną atomową zagładę. Początkowo nie miałem zbyt dużych wymagań i oczekiwań. Wizja konfliktu w Iranie który wymyka się z pod kontroli, jest wiarygodny, ale od samego początku wszystko wydawało się tak kameralne, sądziłem, że będę skazany na domysły. Nawinie. Threads jest filmem tak samo skonstruowanym jak Day After, ale jest przy tym bardziej wnikliwy i konkretny, dużo bardziej przygnębiający. Można powiedzieć, że rozkręca się tam, gdzie Day After się kończy.  Człowiek po seansie ma naprawdę dosyć. Od samego początku widzimy nieuchronnie przybliżającą się zagładę, później obserwujemy samą zagładę, a gdy wydaję się, że już koniec - że już gorzej się nie da - okazuje się, że piekło dopiero się zaczęło.

Jak można do czegoś podobnego dopuścić? KTO NA TO POZWOLIŁ?

Dr Strangelove, czyli jak przestałem się martwić i pokochałem bombę (1964)

   Dr Strangelove, czyli jak przestałem się martwić i pokochałem bombę, śpieszy z odpowiedzią. Nie dane nam będzie zaznać cierpienia zwykłych ludzi. Zobaczym za to sztab kryzysowy i marionetki naciskające czerwone guziki. Tak jak pierwsze dwa filmy są świetne bo pokazują jak będzie wyglądała zagłada, tak dr. Strangelove pokaże nam przez kogo, co i dlaczego. I zrobi to na najwyższym artystycznym poziomie. Pełnia szaleństwa.

   Na koniec dwie japońskie produkcje które sprowadzają całą abstrakcję, z powrotem na ziemię. No, bo kto wie więcej o bombie atomowej niż nie mieszkańcy Hiroszimy i Nagasaki? A no, np. Ty czy ja. Okazuje się, że mało kto z młodszego pokolenia mieszkańców tychże miast kojarzy datę 6 i 9 maj 45r. No, ale to nic. Nie mówmy o tym, tylko o filmach. Skutecznie psujacych dzień. Powyższe filmy też to robiły, ale z wiedzą, że poniższe wydarzenia to nie fikcja...

Białe Światło - Czarny deszcz (2007)

 Szósty i dziewiąty sierpnia1945 roku, spowodowały wyparowanie 210.000 osób. Białe Światło - Czarny deszcz. Relacje ocalałych, znajdujących się w bezpośrednim polu rażenia bomby. Materiał jest szokujący, każe zapytać kim do cholery jest człowiek, skoro dopuścił się czegoś takiego?! Przez większość czasu oglądamy gadające głowy, ale wyraźnie poznaczone traumą jaką przebyły. Same opowieści...

Dobry humor znika na długo, nie chce wrócić. Odechciewa się oglądać filmy o atomówkach.

Tatsumi (2011)

 
   Tatsumi, to w zasadzie biografia twórcy mangi, ale że ów twórca był jednym z tych, którzy jako pierwsi po wybuchu weszli do obszaru będącego wcześniej miastem, tak odpowiednie odbicie tego epizodu w filmie musiało się znaleźć. Makabryczne widoki i ludzie z których pozostały dosłownie cienie odbite na ziemi. Również autentyczne, ale tym razem rysunkowe, dzięki temu pośrednikowi łatwiej przełknąć całość. Znów traci się wiarę w ludzkość.