hiphopowo.

Siedzę z migreną od kilku dni i zastanawiam się o czym tu napisać. Tak, mam migrenę, dostałam w gratisie od dziadka i muszę się z tym męczyć. Słuchanie muzyki jest przez to obecnie prawie niemożliwe, bo każdy, nawet najbardziej cichy dzwięk powoduje jeszcze większy ból. Nie umiem żyć bez muzyki, jest dla mnie lekarstwem na wszytsko. A tu o.

Przydałoby się obok 36,6.
Nie, nie mam chłopaka. Nie interesują mnie płytkie związki na miesiąc czy dwa. Może mam jakieś przestarzałe patrzenie na świat, może niektórych to dziwi, ale ja czekam na prawdziwą miłość. Taką do końca życia. Nie chce mieć partnera po to, żeby się przelizać. Chce dojrzalszego związku, takiego na całe życie. Już prawie taki miałam, już prawie, myślałam, że znalazłam tego jedynego, który miał podobne postrzeganie miłości i tego wszytskiego jak ja, ale okazało się, że się mną zabawił i zerwał kontakt. Nienawidze, jak ktoś bawi się czyimiś uczuciami. Na szczęście mój wielki optymizm i zaufanie (co prowadzi niekiedy do naiwności, niestety) nie pozwalają mi zwątpić w ludzi. Nadal wierzę, że gdzieś tam są ludzie prawdziwi, szczerzy, potrafiący naprawdę kochać.
Wiecie, jak każda chyba dziewczyna miałam kiedyś określony typ chłopaka, z którym chciałabym być. Skate na BMXie lub desce, z pasją, słuchający polskiego hh i reggae, lubiący full capy, szerokie bluzy, tshirty, proste spodnie levisa mający ładne dłonie (proszę nie wnikać, nie wiem dlaczego mam taki fetysz na ŁADNE dłonie...). Na szczęście w porę się ogarnęłam, dorosłam. Nie patrze już na wygląd. Fakt, musi jakoś wyglądać, skoro ma mi się jakoś spodobać i mam się nim jakoś zainteresować, ale nie jest to najważniejsze. Najważniejsze co jest w środku, w człowieczku. Jaki jest, jakie ma pasje, co kocha, szanuje. Piękno wewnętrzne- właśnie tego szukam i szukać będę dalej. I zawsze będę wierzyć, że kiedyś je w kimś znajdę. Z wzajemnością.

/na zdjęciu oczywiście wykonane przeze mnie pierdoły z modeliny i fimo liquid w stylu hiphopowym :)