Nie rozumiem, jak czas może aż tak szybko mijać.

Dopiero przecież jechałam na porodówkę, przerażona, bo dotarło do mnie, że za moment będę rodzić. Dosłownie chwilę temu po raz pierwszy patrzyłam na Twoją buźkę, zauroczona Twoim pięknem i z oczami pełnymi łez szczęścia. Ba, przecież niedawno poczułam, jak ruszasz się w moim brzuchu po raz pierwszy! Tymczasem, jesteś już taka duża i mądra. Nie przypominasz tego malutkiego pakunku, który przyniosłam do domu 13 lipca - nieświadome uśmiechy zmieniły się w głośne zanoszenie się śmiechem, gdy tata i ja się przy Tobie wygłupiamy. Nieporadne ruchy rączką przeszły w pewne chwytanie zabawek z zamiarem włożenia ich wszystkich do buzi (a nuż się okaże, że są pyszne?) a ciche jęki w głośne krzyczenie i rozmowy typu i-de, da-da, ge-ge. Zaskakujesz mnie coraz bardziej, z każdym dniem. Uczysz się bardzo szybko i równie szybko rośniesz. Z ubranek wyrastasz w tempie ekspresowym, wciąż muszę wyciągać coś nowego. Jeszcze chwila i przyjdzie czas na pierwszą zupkę, za moment powinnaś mieć już pierwsze ząbki i widać, że śpieszno Ci do raczkowania. A przecież dopiero Cię urodziłam...

W codzienności czasem gubię radość tych wszystkich chwili, zachowuję się automatycznie i machinalnie a przecież to wszystko tak szybko minie! Nim zdążę się obejrzeć, założysz plecak i pójdziesz pierwszy raz do szkoły a ja będę pletła Ci warkoczyki. To, co teraz przeżywamy, jest piękne i niepowtarzalne. Dlatego będę starać się w pełni cieszyć każdą chwilą, każdym jednym momentem. Obiecuję, zrobię wszystko, żeby tych chwil nigdy nie zapomnieć.

Na pewno pomoże mi w tym album, który tworzę. Amelia wciąż ma robione zdjęcia z każdego dnia życia. Chcecie obstawić, jak długo będę to kontynuować? :)

Piękna po porodzie.