rok temu wysiadalam z samolotu, zawiedziona tym, jakie obrzeża Chicago są brzydkie, zachwycając się tym, jakie centrum Chicago jest śliczne. z przerażeniem wchodziłam do hostelowego pokoju, gdzie goła murzynka biegała śpiewając pieśni chwalące Pana, a węgier o identycznym imieniu i nazwisku co (nie)kolega z odległych już w czasie czsów gimnazjum zapraszał "spóźnione polki" na spacer. do dziś żałuję, że na niego nie poszłyśmy.

teraz czekam, aż ameryka w końcu przyleci do mnie.

ale prawda jest taka, że jakbym mogła to kilka chicagowskich dni powtórzyć, że jakby mi ktoś zaoferował spotkanie z tym miastem, z tamtymi ludźmi, dokładnie tymi, to ubrałabym buty i poszła ustawić się w kolejkę po wizę. i jest to jedyny powód, dla którego pojechałabym w ten dziki kraj ameryki północnej ot tak.*

czego się przez ten rok nauczyłam? niczego. Nietzchego. ["Mądrością jego: czuwać, by móc dobrze sypiać. I zaprawdę, gdyby życie żadnego sensu nie miało, a miałbym wśród bezmyślności wybierać, - ta bezmyślność byłaby najbardziej godna wyboru."]. wręcz się nieco cofnęłam. dużo zapomniałam. przestałam sluchać ambitnej muzyki i czytać wiersze, rgularnie się uczyć, jeździć na rowerze, chodzić na spacery, gdziekolwiek chodzić, bo przecież od tego mamy tramwaje, żeby nie chodzić.

lato przyjdź i mnie odczaruj.

do tego w moim nowym stroju kompielowym trochę spadają mi majtki. ale jest ładny, więc trudno.

_______________________________________

*mogłoby się wydawać, że mam jeszcze jeden, ale nie. niech ów powód nie myśli, że się tam przeprowadzę.

zamień się z własnym ciałem rolami