Bez Tytułu

Tak bardzo pozostali sami, 

tak bardzo bez jednego słowa 

i w takiej niemiłości, ze cudu są godni - 

gromu z wysokiej chmury, obrócenia w kamień. 

Dwa miliony nakłądu greckiej mitologii, 

ale nie ma ratunku dla niego i dla niej. 



Gdyby ktoś chociaż stanął w drzwiach, 

cokolwiek, choć na chwilę, zjawiło się, znikło, 

pocieszne, smutne, zewsząd, znikąd, 

budzące śmiech albo strach. 



Ale nic się nie zdarzy. Żadne, samo z siebie, 

nieprawdopodobieństwo. Jak w mieszczańskiej dramie 

będzie to prawidłowe do końca rozstanie, 

nie uświetnione nawet dziurą w niebie. 



Na ściany niezachwianym tle, 

żałośni jedno dla drugiego, 

stoją naprzeciw lustra, gdzie 

nic prócz odbicia dorzecznego. 



Nic prócz odbicia dwojga osób. 

Materia ma się na baczności. 



Jak długa i szeroka, i wysoka, 

na ziemi i na niebie, i po bokach 

pilnuje przyrodzonych losów 

- jak gdyby od sarenki nagłej w tym pokoju 

musiało runąć Universum.

Wisława Szymborska.

Nie chce mi się pisać. Jakiś taki beznadziejny ten dzień od samego rana. A ten wiersz to nie wiem akurat ten, a nie jakiś inny dodałam, bo ten wcale nic nie okazuje "mojego", ale jest dosyć fajny i to jest jedyny powód dla którego mogłam go dodać. Łooo, ale zdanie po Polsku sformułowałam heh, ale cóż. Buziam Was, prawie wszystkich.