Ujęłabym to długim, kwiecistym wywodem czy zgrabnie skleconym wierszem bez symptomów przerostu treści nad formą, zagrałabym etiudę rewolucyjną naszpikowaną ozdobnikami odzwierciedlającymi moją własną rewolucję. Delikatnie wprawiam w ruch globus, patrząc, jak cały świat wiruje tuż przede mną; obraca, kołuje, tańczy, zmienia, oddala, przybliża, budzi ospale świadomość, że sto osiemdziesiąt to nie tylko dosłowny, czysto teoretyczny kąt półpełny. I z każdą sekundą na wschód prowadzi mnie za sobą, troszkę w tyle, parę kroków ostrożniej, spokojniej, w innym tempie - różnica kilku moich kroków lżejszych, mniej pewnych, kroków w nieznane. Inaczej pada słońce i inaczej niebo wygląda w nocy, inne powietrze i wiatr w innym kierunku, inny klimat, język, inny świat. Inne priorytety, inne decyzje, inni przejezdni - oto, jak podróż w osiemdziesiąt dni dookoła świata została skrócona o dwadzieścia pięć procent przy jednoczesnej redukcji załogi.