Takie moje. nie mam zdj.x)

Widzę już Statuę Wolności! Bardzo małą, oczywiście.

Żegnajcie, żegnajcie! Nigdy was nie zapomnę!

Minęły osiemdziesiąt cztery lata, a ja nadal pamiętam zapach świeżej farby. Zastawa była nowiutka, a pościel nigdy nie używana. Nazywany był statkiem marzeń, i taki był, naprawdę taki był.

Morze zabrało półtora tysiąca ludzi wokół dryfowało dwadzieścia szalup tylko jedna zawróciła, jedna. Z wody wyłowiono sześć żywych osób. Wśród nich byłam ja sześć z półtora tysiąca, a potem siedmiuset ocalałych mogło już tylko czekać w szalupach czekać, by umrzeć albo żyć czekać na rozgrzeszenie, które nigdy nie nadeszło.

Należało do mnie! Niesamowite! Wygląda dokładnie tak samo, jak kiedy widziałam je po raz ostatni! Tylko odbicie troszeczkę się zmieniło.

Serce kobiety to ocean pełen tajemnic.

A teraz wiecie, że istniał kiedyś Jack Dawson, który mnie ocalił. W każdym możliwym znaczeniu tego słowa. Nie mam nawet jego zdjęcia. Teraz istnieje tylko w mojej pamięci.

To był ostatni zachód słońca na Titanicu.

Cal i ja różnimy się smakiem. Ja go mam.

Widziałam górę lodową i widzę lód w pańskich oczach.

Sporo podróżujesz jak na bied... Jak na osobę o skromnych środkach.