tyryryt..

Większość z nas sama układa swój życiorys improwizując z dnia na dzień, inni wiodą życie w zgodzie ze z góry założonym planem.. ostatecznym, doskonałym jak okrąg. Ja wciąż improwizuje.
Pierwszy raz zgubiłam drogę... Wciąż się o coś rozbijam... bez steru, bez kompasu płynę chyba pod prąd. Gdzieś po drodze zgubiłam swój cel... to do czego zawsze tak uparcie i konsekwentnie dążyłam. I choć brzmi to strasznie, nie wiem po co żyje.
Kiedy patrzę na siebie z boku, widzę szczęśliwą osobę, wiodącą niemalże idealne życie. Rodzina, przyjaciele.. i prawie nikt nie wie, jak czasem jest mi źle, jak bardzo brakuje mi kogoś kto byłby przy mnie, kochał i sprawił bym poczuła się bezpiecznie. Jak bardzo brakuje mi Ciebie. Wciąż myślę, że zaszła jakaś pomyłka i czekam aż Bóg to wyprostuje.