to ten wieczór kiedy do dupy się dobierają czarne myśli, może nawet nie czarne bo nie o pesymizm tu chodzi tylko o smutną prawdę. długo wmawiałam sobie ze wszystko jest super, że wszystko mi się uda osiągnac że ja sama jestem super kimś. nie powiem że to myślenie nie było fajne, miło widzieć wszystko poprzez różowe okulary tyle że realia sprawiaja że mój super świat stał się niemalże bajkowym wytworem. Dlaczego? Ja osiemnastoletnie już babsko lada moment przystępuję do matury, cały świat czeka na mnie z otwartymi ramionami, moje marzenia czekają aż wyciągną po nie rękę ale ja co robię? nic. zupełnie. nie uczę się, nie ćwiczę, nie rozwijam stoję w miejscu a ostatnio zaczynam się cofać. czuję że bulimi do mnie wraca. mam ochotę rzucić się na lodówkę i wpierdalać nie wiem czy mam się śmaić czy płakać, bo brzmi to wręcz śmiesznie dorosłą kobietą rządzi lodówka. żałosne, najprościej było by zwyczajnie wziąć się za siebie ale moje chęci do działania kończą się gdy tylko wejdę do kuchni generalnie czuję że jestem w czaren dupie i że nigdy nic w moim życiu się nie zmieni. nie wiem co się ze mną stało i dlaczego jeszcze nie dawno czułam że mogę wszystko.