Opowiem i coś o sobie.

jestem potworem, obrzydliwym,

brzydkim, wrednym, upierdliwym

potworem.

ludzie mówią mi że jestem idealna, ładna,

zawsze uśmiechnięta...

nic o mnie nie wiedzą

nikt nic nie wie.

nie wiedzą co czuję jak jestem sama,

co myślę wieczorami przed snem,

jak o sobie myślę 

jak myślę o wielu rzeczach.

niektórzy mówią że mnie podziwiają

bo cały czas się uśmiecham...

gdyby tylko wiedzieli ile płaczę,

płaczę często,

przez wszystko i przez nic.

gdy myślę co będzie jak wstanę rano

i popatrzę w lustro.

kocham moich przyjaciół,

cudownego chłopaka,

nawet rodzinę,

kocham tyle ludzi,

ale czy ktoś kocha mnie?

bo jak się mnie da kochać,

jak można kochać takie nic.

bo jestem tylko obrzydliwą idiotką

staram się panować nad sobą ale tamta

sytuacja mnie zmieniła.

tylko moje cudowne słońce

sprawiło że znowu się uśmiecham jak kiedyś,

ale boję się że wszystko stracę,

przez swoją własną głupotę.

boję się tego,

boję się samotności

boję się że stracę najbliższych mi ludzi

boję się rano wstawać

boję się odrzucenia

boję się tak wielu rzeczy...

i nie potrafię tego zmienić.

ten strach zamknął mnie w sobie.

tamta sytuacja to spowodowała,

staram się otworzyć na nowo,

nie zawsze mi to wychodzi

boję się że jeśli nie okażę prawidłowo tego co czuję

ludzie o mnie zapomną,

nie zniosłabym tego,

nie potrafiłabym żyć.