Be Calm.

Bądź.

Idąc ulicami mojego nowego miasta,

moje plecy mają się lepiej, tak przypuszczam.

Powróciłem do pierwotnej pracy mojej wyobraźni

na lepsze lub gorsze, jeszcze nie wiem,

ale zawsze wiedziałem, że będziesz tą co mnie rozumie.

Zastanawiam się czemu trwa to tak długo, żeby było dobrze.

Nagle jestem zagubiony,

na własnej ulicy,

we własnym bloku.

Czemu?

Czemu cię tu nie było?

Nie widzisz, że tracę rozum tym razem?

Tym razem myślę, ze na serio, widzę to.

Wszystkie korony drzew stają się czerwone.

Żebracy koło winnicy szczerzą się do mnie,

Myślę, że czegoś ode mnie chcą.

Zamykam oczy i powtarzam sobie "oddychaj"...

Boję się, ze wszyscy wyszli, aby mnie dopaść.

"te dni zanim powiedziałam, ze pauzujesz"

"zawsze widzę cię jak patrzysz przez okno"

"po tym wszystkim, straciłeś zespół, opuściłeś mamę"

Teraz każde pęknięcie, każdy przekazany grosz

mówi, że powinienem odejść, albo to pozbierać

ale każda złotówka jaką zarobiłem...

jestem usadzony z pechem, który przychodzi.

Moment, w którym zostałem ochrzczony...

albo kiedy odkryłem, ze kiedyś umrę,

gdybym tylko potrafił znaleźć sobie ludzi, albo dobre miejsce,

kiedy przyjdą kolędować

tak głośno, jasno,

będzie nas wiódł do refrenu,

gdzie wszyscy będziemy się radować i śpiewać piosenkę, która idzie tak:

Spokojnie, bądź spokojna.

Wiem, ze czujesz się jakbyś się załamywała.

Wiem, że to czasem ciężkie,

bądź spokojna.

Uwierz mi na słowo, czułem to samo z tysiąc razy.

Nienawidzisz swojego pulsu, bo myśli, że ciągle żyjesz

i wszystko jest złe.

To po prostu czasem strasznie ciężkie.

Niezbyt pamiętam tamtą noc.

Tylko spacerowałem, myśląc o tobie czule.

Myśląc, ze najgorsze dopiero nadejdzie,

kiedy zza rogu ulicy dobiegła piosenka.

Nie pamiętam człowieka,

Żebraka, ani jego melodii.

Słowa zmieniły się ponad jakąkolwiek zmianę Ci dałem.