Up in my crazy head.

Nie wiem nawet o czym chciałbym pisać, przecież nic mnie nie boli...Może trochę nogi od ciasnych butów, może trochę kręgosłup od krótkich snów i jeszcze dłuższych spacerów. Nic mnie nie boli. Tak wyraźnie. Boli mnie wewnętrzna strona czaszki. Boli mnie czekanie, boli mnie świadomość, że ktoś mnie zna, boli mnie świadomość, że muszę opowiadać głupie dowcipy w pracy, kiedy wcale nie mam na to ochoty. Boli mnie to, że dzisiaj obudziłem się najszczęśliwyszm człowiekiem na Ziemi, a wczoraj chciałem zdechnąć, jutro będę smutny, a po jutrze zakochany. Boli mnie to, że mój telefon potrafi określić moją lokalizację lepiej, niż ja swój nastrój. Boli mnie świat, a nie mam zamieru umierać na nieoperacyjnego raka wahania nastroju. Kiedyś już to powiedziałem... Jestem wesoły w swojej kurewskiej naturze, nie jestem szczęśliwy. Więc biorę kolejny wdech i czekam, aż ten dym dotrze do mózgu.

Błagam o porozumienie. Gorzej jest niż lepiej, chociaż maskowanie i aktorskie wejścia, wyjścia i dialogi to moje specjalność. Jestem najjaśniejszą gwiazdą, która spada. Złam mnie.