Tatuś <3
Moja pierwsza miłość, wyjątkowa, jedyna taka <3

Nie wierzę, że to już 3 lata.. ja ciągle czuję jakbyś wyszedł na chwilę i zaraz miał wrócić.. jakbyśmy zaraz mieli napić się herbaty, zjeść razem obiad, podokuczać sobie.. 
Ale te wspomnienia ze szpitala przypominają, że tak nie będzie, że nie wrócisz już..
Nie potrafię zaakceptować tego co się stało.
Tęsknie coraz bardziej.
Czuję, że potrzebuje Cię tutaj, przy mnie.
Często zastanawiam się jakby to wyglądało jakbyś jednak wyszedł ze szpitala. Poświęciłabym wszystko, byle tylko mógłbyś być z nami. Chociaż wiem, że Ty byś tego nie chciał. Mamy przecież taki sam charakter, nie lubimy prosić kogoś o pomoc, chociaż bez problemu dajemy to innym. 
Nie da się opisać co czuje jak Zosia patrzy na Twoje zdjęcia, woła "Dziadzia" albo "Syyy" przesyła całuski, robi papa.. albo bierze ramkę i daje Ci buziaczki.. Dla Niej jesteś z nami. Na zdjęciach i duchem.
Jesteś Naszym Aniołem Stróżem.  
Mi brakuje Twojej fizycznej obecności. Ustawienia mnie do pionu czasem. Tylko Ty to potrafiłeś, chociaż nie było łatwo. Ale przecież jestem Twoją Córeczką. Tylko Twoją. 
Gdybym mogła spędzić choć jeden dzień z Tobą, tak jak kiedyś.. 
Chciałbym żebyś był ze mnie dumny. 

Kocham Cię, proszę wróć..