może

Może to najwyższy czas żeby los się obrócił, nie stukłam żadnego lustra, ale dużo czarnych kotów mijam na swoich drogach. Może to one są powodem tego pecha który przesladuje mnie od czasu do czasu... może...to one są odpowiedzialne za wszystkie złe rzeczy które się dzieją. 

Tysiące pomysłów na minutę jak zwykle, szkoda że czasu zawsze brakuje na to żeby je spełnic, zrobic coś co mi akurat w głowie siedzi,  w danej chwili minucie sekundzie. 

Życie to wyścig z czasem. Siłujesz się z nim, robisz tyle na ile ci pozwala czas i tysiace rzeczy które cie ograniczają. Żałujesz że nie mieszkasz w jakiejś wielkiej metropoli, gdzie możesz przechadzac się po ulicachm wystrojona w różne ciekawe ciuchy, w których nie wypada pokazywac sie w twojej mijescowości, bo mimo że jesteś odważna to każdy Cię wytyka palcami, że ubierasz się inaczej niz wszyscy, po swojemu. Niespełnione marzenie beżowego kapelusza z H&M który nie pasuje do tego miasta, ale zobaczymy może tendencje w modzie kiedyś w końcu ulegną zmianie.

Żałujesz że życie nie dało ci szansy, żeby szkolic się nadal w tym co Cie na prawde kręci, ale przecież jaką kariere można zrobic w Polsce i kto ma taką szanse żeby stac się sławnym fotografem,artystą czy projektantem który jest rozchwytywany na całym świecie, przez równie sławnych ludzi sławne magazyny poświęcone modzie, fotografi czy sztuce. Tak bliskie dziedziny a jednak odległe. Bo jesteś tylko szarym człowieczkiem z szarej pochmurnej Polski, a wysiłek jaki musiałbyś poświęcic na to żeby się wybic jest nieokreślony nie ograniczony.

Musisz się pogodzi z szarym losem, mimo że i tak przez życie płyniesz pod prąd i robisz więcej niż przeciętni. Przecież i tak nikt nie zauważy twoich starań, nigdy nie zostaniesz doceniona bo jesteś tylko zwykłym szarym człowiekiem, i tylko Tobie się wydaje że wyróznisz z tłumu ale wcale tak nie jest.

Ciekawe jest to czy kiedykolwiek bedzie szansa żeby zamienic to daremne Miami i calą tą Silesie na coś bardziej urokliwego, ciekawego nie odkrytego i wartego poznania. Nie ważne czy to będzie Paryż czy Ateny czy NY, czy inne ciekawe nieodkryte jeszcze miejsce na ziemi, niech będzie cokolwiek co pozwoli rozwinąc skrzydła. 

Przez ostatni rok doszłam do jednego wniosku. Że nigdy nie będzie tak że będzie się robiło w życiu tylko to co naprawde cie interesuje, co czujesz całym ciałem i duszą. Co wywołuje uśmiech na twarzy i co wypełnia cie radością i szcześciem. Dzieje się tak bo zawsze znajdzie się  jakaś przeszkoda która musisz wyminąc albo ktoś mniej życzliwy albo coś co sprawi że życie nigdy nie jest idealne. Kiedyś myślałam inaczej,byłam naiwna gdy myślałam że wszystko jest możliwe i wszytsko można osiągnac. Może i można ale nie wszystko. 

Życie to nieustająca wędrówka po górach codzienności. Z każdym dniem jest ich coraz więcej - przybywa obowiązków, problemów wymagających odpowiedzi i decyzji do podjęcia. Po pewnym czasie łatwo stracić rozeznanie i umiejętność właściwej oceny wagi sprawy i wydarzeń.Czasem najważniejsze wydają się te, które najgłośniej najbardziej natarczywie domagają się rozwiązania. Życie zmienia się w wieczny pośpiech, pogoń za umykającymi godzinami i mętlik terminów, umów i oczekiwań. łatwo się w tym zatracić i zagubić sens. Rośnie wtedy poczucie niespełnienia, rozczarowania, niechęci i niezadowolenia. Wtedy może pomóc tylko podróż.
Odległość od domu nie jest ważna. Najważniejsze jest oddalenie i całkowite oderwanie się od codzienności - bez telefonu, komputera, internetu, książek, listy rzeczy do zrobienia ani żadnych innych rekwizytów nawiązujących do świata, który zostawiamy za sobą.
Po kilku dniach dziwnej niepewnosci i pewnego rodzaju rozterki spowodowanej nadmiarem wolnego czasu i czystego powietrza pojawi się nagle perspektywa i horyzont. Góry codzienności które zostały daleko za nami w miejscu pracy i wydały się takie wysokie, zbyt strome i identycznie niedostępne, niespodziewanie zrobią się mniejsze, a niektóre w ogóle znikną. Z odległości będzie wyraźnie widać, na które warto się wspinać, a które były tylko fatamorganą.