czy zawsze tak już jest

że wraz z jesienią nadchodzi jakiś taki smutek,rozmyślenia  o tym co utracone

nie ma go już długo, właściwie to nigdy go nie było, BYWAŁ sporadycznie

zawsze, kiedy go potrzebowałam był dalej niż mogłoby sie wydawać

kiedy wracała radość, zadowolenie z samej siebie- on też wracał w naj mniej spodziewanym momencie

moja postawa na nie wzruszoną robi wrażenie na innych, ale co ze mną!?

w środku jestem taka słaba, potrafie otworzyć się tylko przed sama sobą

więc, po co mi ''przyjaciele''? PO CO !?  skoro nawet nie potrafie powiedzieć im, jak jest naprawde

A JAK JEST!? - pusto, szaro! otacza Cię, wielu ludzi, śmiejesz się,  wygłupiasz, uśmiech nie schodzi Ci z twarzy, zawsze znajdzie się żart na każdą okazje, ja tu ja tam, ja wszędzie.

wracam do domu, kłade sie sama ze sobą i wiem, że wcale nie jest tak jak być powinno i na pewo nie jest tak jak to wszystko wygląda.

jestem słaba, ale postrzegajcie  mnie nadal jako silną, wytrwałą.

no cóż, szkoda moi ''kochani przyjaciele'', że nawet wy nie potraficie mi pomóc

a TY,  TY prosze już nigdy nie  wracaj

UTRATA WAGI, tak tym sie teraz zajmuje

idzie dobrze, oczywiście mogłoby być  lepiej

nie zapycham się jedzeniem, zroumiałam że to nie rozwiąże moich problemów,chce zrzucić te pare kilo, dla siebie

chce spojrzec w lustro i powiedzieć : TAK WŁAŚNIE POWINNAM WYGLĄDAĆ

D.