temat nie może być pusty

Czarne portrety ze ścian spoglądają

Szare cienie korytarzami snują się

Ciche szmery z ciemności płyną

Tak wygląda pałac tego życia

Pusty ciemny zimny zamknięty od wewnątrz

Stoi samotnie na skale czasów

I czeka lepszego mieszkańca

Nocą gdy czarne portrety się budzą

Gdy cienie biegają swoimi ścieżkami

Szmery przemieniają się w krzyk

Ucieka resztka życia z pałacu

W pustym ciemnym zimnym molochu

Budzi się strach budzi się gniew

Rośnie nierzeczywisty świat

Życie tego miejsca mieszka w kamiennych komnatach

Pustych ścianach egzystencji

Chroni się przed jutrem przed dziś przed losem

Odgrodzone murem

Rano pierwszy promień słońca maluje portrety

Rozgania szare cienie jasnym światłem

Szmery ucisza szelestem kolejnego dnia

To życie wraca ze swej nocnej nierzeczywistej podróży

najgorsze batalie toczym tylko i wyłącznie ze sobą