Klaudyna.

-Milczysz?

                           To dobrze. Nie mow "zapomnij". Nie mow tak. Jestes przeciez rozumna dziewczyna.

Wiec gdybym zapomnial, to nie bylbym juz ja, bo ty weszlas we wszystkie moje rzeczy, zmieszalas sie z najdawniejszymi wspomnieniami, doszlas tam gdzie nie ma jeszcze mysli, gdzie nie rodza sie nawet sny, tam, gdzie sa tylko slepe przemiany materii, z ktorych biore poczatek, i gdyby ktos wydarl Cie ze mnie, zostalaby pustka, jak gdyby nigdy mnie nie bylo: musialbym z siebie zrezygnowac, zrzec sie odpowiedzialnosci za wlasny los, a na to nie mam prawa.

 -Wiesz dlaczego wzialem prace w obserwatorium na przeleczy Tychona?

                       Chcialem zapomniec, ale kiedy patrzalem na blekitna Ziemie, bylo to, jakbym patrzal na Ciebie.

Myslalem, ze odleglosc jest za mala, ale to byla glupota. Bo Ty jestes wszedzie gdzie patrze...Wybacz, nie gniewaj sie...ach, co ja mowie. Rozumiesz przeciez, dlaczego to wszystko powiedzialem? Nie zeby przekonywac ani wyjasniac - nie ma w tym nic do wyjasniania, jak nie wyjasnia sie, dlaczego sie zyje. Mowilem, dlatego bo drzewa traca i znowu odzyskuja liscie, bo kamienie, puszczone z reki, spadaja, bo swiatlo ugina sie, biegnac blisko silnych gwiazd, bo lodowce niosa glazy, a rzeki - wode...