62.

w życiu każdego człowieka przychodzi taki moment kiedy jest tak źle, że myślimy, że gorzej już być nie może. Otóż może być. Ja sama tego doświadczyłam. Wyląduję na bruku, nie będę miała gdzie mieszkać i za co żyć. O całej reszcie nie wspomnę. A przez kogo? Przez los, proszę państwa... Żywioł poraz kolejny dotknął mnie zbyt brutalnie. Zwykle jestem optymistką, ale czasami po prostu nie można już się łudzić. Chociaż zadziwiłam panów policjantów i strażaków, bo śmiałam się w głos patrząc na zmiszczenia spowodowane tą cholerną burzą. Fuck a ll. W sumie jedyną dobrą wiadomością dziś jest fakt, że schudłam już 2kg od poniedziałku. Bieganie daje radę. Żarłam jak smok, a mimo to się udało. Niedługo nie będę miała co jeść, w sumie na szczęście. Jakoś nie jara mnie to, że lodówka jest pełna. Gdybym to ja decydowała o tym co ma być w domu do jedzenia to kupowałabym jedynie jogurty/kefiry, jabłka, płatki owsiane i... w sumie mi to na tydzień by wystarczyło, może nawet na dwa. Staję się coraz bardziej jebnięta na punkcie wagi. Znów zaczynamy to co kiedyś. Mam 62kg, czyli jeszcze 16 do zrzucenia. Biorąc pod uwagę, że do końca wakacji zostało ok 8 tygodni, to chyba zdążę. Chcę też dla Niego dobrze wyglądać. Wiem, że lubi szczupłe dziewczyny, choć zapiera się, że dla Niego jestem śliczna. WIem, że będę wg niego lepiej wyglądać jak schudnę, choć nigdy w życiu mi tego nie powie wprost, że jestem gruba. Zawsze taka byłam, odkąd tylko pamiętam. Dzieci w podstawówce wołały na mnie "gruba świnia", szczególnie jak raz założyłam różowy dres. Porażka totalna, zapamiętam to do końca życia choć to było już z 8-9 lat temu. Dziś już nikt o tym nie pamięta, inni mówią mi, że wyglądam "normalnie". Mówią, że mam tu i ówdzie troszkę ciała ale to dobrze. Ja nie chcę mieć nigdzie "troszkę ciała". Chcę być chuda. I to do cholery osiągnę.

64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46