A gdybyśmy uciekli gdzie nikt nigdy nie był,zaczęli od początku już nie patrząc na potrzeby. By przebić ten mur chmur, przebyć niebyt niemych bzdur, przeżyć moc przeżyć tak aby przeżyć tu, wierzyć w cud przeciąć łańcuch i więzy zwyciężyć ból, mieć dom swój na krańcu tęczy tam gdzie księżyc jest jedyną latarnią. A noc międzyplanetarną podróżą w normalność gdzie uczuć ziarno, zakwita kwiatem piękna, a my płyniemy w ten świat oceanem łez szczęścia, prawda w treściach zła sześcian roznosi, lecz milkną głosy, serce zaczyna broczyć, ból nas jednoczy, blizny uczą nas milczeć
zmysły, magnetyzm istnień nim ciepło zniknie, a wtedy krzykniesz padając na kolana, a ten czar pryśnie, bo ten świat nie jest dla nas.    

Życie. Nie jest takie proste jak je planowałam. Ostatnio wplątałam się w wiele problemów, które pomogą mi dorosnąć z dnia na dzień. Proste? Tylko tak się wydaje. Już nie nadążam. Przechodze najdziwniejszy okres w moim życiu. Ten czas, kiedy nie wie się na czym się stoi. Wiem, że mówię to co rok ale - chcę już wakacje!