zdjęłam przed Tobą skórę, mięśnie, kości i pokazałam Ci wszystko, co we mnie złe. już teraz wiesz, że nie można karmić mnie tabletkami i nadzieją; wiesz, że jedno źle dobrane słowo odbija się koronką na moim ciele; wiesz, że nie jem płatków z ciepłym mlekiem i wiesz też, że bycie matką to mój największy lęk, bo jestem nieodpowiedzialna i zarazem pragnienie.

nigdy nie będę damą, która będzie chodziła w szpilkach i eksponowała swoje długie nogi. zamiast tego włóczę się w trampkach i zasłaniam posiniaczone łydki, żebyś nie musiał oglądać tych okropności. nie będę piła drogiego wina z kieliszka, bo wolę usiąść z Tobą na łące i wypić piwo, najnormalniej. nie będę się do wszystkich uśmiechać i podawać ręki na powitanie. przecież ja fruwam i przytulam. ale to zaakceptowałeś.

nie zawiodę Cię. obiecuję.

zostawiłam swójNasz las daleko daleko daleko. kiedyś tam wrócimy. a za rok pojedziemy gdzie indziej. albo pojadę tylko ja. nieważne. tylko proszę, Paniektórynieistniejesz, daj Nam szansę na jeszcze kilka takich nocy przy ognisku, na wschód Słońca na dziurawym pomoście, na obserwowanie żurawi, na spacer, na wspólnego papierosa.

(zło uchodzi ze mnie,

ale na jego miejsce przychodzi niewyobrażalna tęsknota

za ludźmi, którzy odchodzą.

tęsknota sieje większe spustoszenie.)