Kiedyś potrafiłam pięknie pisać. Kiedyś potrafiłam pięknie żyć. Dziś nie potrafię nawet płakać.

Gdyby on tylko wiedział, jak bardzo siebie nienawidzę. Gdyby on poznał chociaż połowę moich skrywanych uczuć w środku mnie.

Przysięgam, że nie mogę żyć z myślą, że na niego nie zasługuje. Przysięgam, że nie mogę żyć z myślą, że kiedyś zostanę bez niego. Przysięgam, że od sześciu lat nie potrafię żyć.

Każdy mój dzień to walka z samą sobą.

Nie mam pojęcia dlaczego on ze mną jest. Ja nie wytrzymałabym w swoim towarzystwie nawet pięciu minut.

Tyle razy chciałam zadać mu pytanie czy wyobraża sobie jeszcze przyszłość ze mną. Przeraża mnie wizja odpowiedzi, która składałaby się z trzech liter: N I E.

Nie pozostaje mi nic innego jak tylko czekać aż mój trzyletni związek rozpadnie się po cichutku.

Wtedy rozpadne się też i ja. A może tylko na to czekam.

Serio nie chce mi się już nic na tym jebanym świecie.

Gdyby kiedykolwiek stałoby się to najgorsze - to wiedz, że nigdy ale to przenigdy nie zakleję dziury w sercu po Tobie.

Byłeś jesteś i zawsze będziesz moim wszystkim. Moim misiem, skarbem, niedźwiadkiem, szczęściem.

Zawsze będziesz ze mną. Twoja konstelacja gwiazd wytatuowana na moim przedramieniu zawsze będzie ze mną.

Ciekawa jestem Twojej miny gdybyś dowiedział się co znaczy dla mnie ten tatuaż.

Może kiedyś Ci o tym opowiem. Narazie jest tylko dla mnie.

Jak wszystkie uczucia przeżyte w tym dwudziestoparo letnim życiu.

Nikomu nic nie mów. Nie pokazuj uczuć. Tak żyłam przez szcześć lat.

Dłużej już nie potrafię.

Musi nastąpić jakiś przełom, sposobem strasznym lub jeszcze straszniejszym.

Kocham Cię nad życie A.