kim jestem?

nie wiem

może drzewem ale jakim?

bambusem lagodnie ulegającym pod podmuchem wiatru, giętkim, bujającym się z boku na bok, który nie złamie się nigdy

a może dębem?

nic nim nie poruszy lecz gdy przyjdzie czas

a przyjdzie wichura

czy złamie się , korzenie wyjda z ziemi jak z ciepłej plasteliny

a może jestem róża

niby piękna a jednak ma w sobie coś niepokojacego

a może słonecznikiem

dużym radosnym, wielkim słońcem, promieniem,

może mżawką- jestem i nie ma mnie zarazem

światłem czy cieniem

latem czy zimą....

pieknem czy brzydotą

życiem czy smiercią

leżąc głową w dół odczuwajac ciepłą krew napływającą do naczyń, rozpamiętuje to co było, patrze na to co jest, i pytam siebie co będzie. a gdyby tak żyć o 180 stopni

ludzie stali by dla ceibie na glowie

sufit pokryty byłby miękkim dywanem

stół robiłby za skrytke przed światem

żyrandol jako mały świecacy punkt na podłodze jażyłby się pieknym światłem

chodzić po chmurach a nad głową mieć wszystkie przytłaczające myśli codzienności wedrujace za ludzmi jak cienie

bo punkt widzenia zalezy od punktu siedzenia