Podążając jedną z leśnych dróg życiowych rozterek, spotkałam starca z siwą brodą. Siedział na kamieniu podpierając się laską i prosząc o wodę. Dałam mu tyle, aby ukoił pragnienie, więcej nie miałam. On chcąc mi się odwdzięczyć powiedział iż może mi wskazać właściwą drogę mego życia. Powiedział do mnie:

- Usiądź dziecko i słuchaj co szepcze wiatr. Po czym zaczął opowiadać jedną z tych baśni co są cudami.

Opowiadał o pięknych kwiatach wiśni, różowych rześkich i jędrnych, tych rozwiniętych i tych nieśmiałych, ale i o tych przekwitłych. Pokazał mi oczami wyobraźni wielki mur, piramidy, dżunglę& Aż doszedł do pustyni. Spytał mnie się co widzę.

-Piasek.

-Ciii& Odparł. Spójrz w głąb moje dziecko. Stań się jak wiatr co rozrzuca ziarenka piasku. Poczuj ją&

I wtedy zamknęłam oczy, i nie widziałam już piasku. Widziałam ludzi, śpieszących się, zmęczonych. Widziałam zmartwienia małych dzieci, których rodzice pracują. Ujrzałam chęć, wielką chęć do życia tych którym to życie powoli gaśnie.  Zobaczyłam ogrom szczęścia małej dziewczynki spacerującej z dziadkiem po parku. Wtem mój wzrok został utkwiony w oczach młodego ojca trzymającego jego nowo narodzonego synka. Zobaczyłam także łzy szczęścia pana młodego podążającego wzrokiem za kobietą jego marzeń. Widziałam tęsknotę młodej kobiety, widziałam życie. Ze zdumienia otworzyłam usta, wtedy on przemówił:

- To nie wszystko, wsłuchaj się w mój głos.

I mówił dalej. Tym razem opowiadał o rzece. Wielkiej rzece, z silnym prądem. Zaczynała się w źródle, głębokim źródle pełnym burzliwych uczuć, potem płynęła zakrętami, szybko i zdecydowanie by w końcu delikatnie rozlać swe wody na spokojna łąkę pełną kwiatów. I wtedy zobaczyłam go& Ujrzałam i poczułam, moje serce zaczęło bić coraz szybciej. Zaczęłam zatapiać wzrok w nim, by zapamiętać każdy włos jego białej grzywy. Potrząsał nią roztaczając niesamowitą, magiczną aurę& Nagle zaczęłam się do niego przybliżać, powoli wyciągnęłam rękę, by go dotknąć. Aż wreszcie moje palce dotknęły jedwabnej grzywy, ręka zatopiła się w nią, druga do niej dołączyła, objęłam go całą sobą. Wtedy on uklęknął bym mogła go dosiąść. Delikatnie usiadłam, w tym momencie cały strach minął. Liczył się tylko wiatr w mych włosach, zapach jego grzywy, bliskość, jego bliskość, i zadziwiający magiczny spokój. Mimo że biegł nad urwiskami, leciał nad oceanem, wzbił się aż do chmur&

W tym momencie starzec przerwał moje rozmarzenie i rzekł:

- Co widzisz dziecko? Opowiedz mi o tym, co Ty zobaczyłaś?

- Widziałam jednorożca, o grzywie białej jak płatki lilii& I opowiedziałam mu to.

- Czy już teraz wiesz? To co chciałem Ci pokazać. Każdy widzi co innego. Jednorożec jest czymś wyjątkowym, tylko Tobie pozwolił się dotknąć. Tylko Tobie się ukazał i pozwolił dosiąść.

- Dlaczego? Co we mnie jest takiego?

- Widzisz dziecko, między Wami wytworzyła się niezwykła więź. Coś co będzie na zawsze. On czekał na Ciebie. Czy wiesz co to za więź?

- Miłość& Odparłam szeptem. Chciałam jeszcze coś dodać, ale starzec znikł. Przed moimi oczami pojawił się znajomy pokój. Z tarasu dobiegł znajomy mi głos. Tak to on& Mój ukochany stał w białej koszuli oparty o poręcz. Popijał kawę. Za nim roztaczał się niezwykły widok, łąka pełna kwiatów, i kończąca się rzeka. Wstałam z łóżka chcąc do niego podbiec  i go przytulić. Wtem coś kazało mi się odwrócić, i nad łóżkiem zobaczyłam obraz. Na nim namalowano starego siwego starca, który siedział na kamieniu uśmiechając się i podpierając się laską. A za nim w tle galopował biały jednorożec.

Napisane z myślą o moim dziadku. W podziekowaniu za to wszystko co dla mnie uczynił. Tak bardzo mi Ciebie brakuje. Przepraszam ze byłam taka okropna.

Jednocześnie z myślą o Karolu. W podziękowaniu za to że jest...

<3