pragnienie.

a więc to ja jestem pragnienie,
a ty jesteś sprajt.

czuje się bardzo nie na miejscu.
opanował mnie strach przed obawą,
że cokolwiek powiem,
to zostanie to skierowane przeciw mnie.
może dlatego wolę sie po prostu nie mieszać
(na tyle,
na ile to możliwe),
w cudze sprawy.

już nie przejmuję sie co znaczy miłość.
nie szukam sensu w kochaniu.
żyję chwilą.
dzisiaj to pokazałam z resztą.
nie mam już sił przejmować się życiem ludzi,
którzy tak naprawde są mi obcy.
będę się przejmować nimi wtedy,
kiedy będę pwna,
ze chcę ich poznać.
że to poznawanie,
te problemy,
to wszystko ma jakiś sens.
wtedy oboje będziemy mogli sobie zaufać,
a z czasem nazywać to wszystko znajomoscią.

zawsze w życiu nadchodzi okres monotnii.
nie kazdy daje sobie z nią rade,
inni zas próbują na siłę robić cos szalnego,
po czym okazuje sie,
że nie ma to sensu.
czyli monotnia.
dziennie jest tak samo.
budzimy się,
szykujemy do pracy; szkoły,
tam ciężko pracujemy,
po czym zmeczeni wracamy,
zamieniamy z domownikami pare słow
i kładziemy sie spać.
nie jest to nic złego,

w  końcu co złego może byc w tym,
że po prost chcemy przeżyć.
DO CZASU.
ciąły brak czasu,
ciągły pośpiech
moze mieć wpływ na otoczenia,
na przyszłość,
której każdy z nas sie bardziej lub mniej obawia.

ja się dziś nie martwię,

bo wiem,
że tak czy siak,
będę musiala dać sobie w życiu radę.
mam na kogo liczyć.
doceniam to.
tańczę,
nie dla zabicia czasu,
bo przecież ciagle mi go brakuje,
a raczej tańcze,
bo tylko wtedy czuję tą fale szczęścia,
które dotyka mnie dziennie.
nawet w tej starce z ałtobusu numer 6,
która patrząc na mnie dłubie sobie w zebach lub nosie.
trudno,
cieszę się,
że Bóg postawił ją na mojej drodze.
przynjamniej mogę pomyśleć " o nie, jak będę stara, to taka nie będę"
a tak naprawdę zapewne nie będę miała na to wpływu.

gadam bez sensu,
zdarza się.
po prostu dopadła mnie życiowa rozkmina.
nie na temat tego jak bardzo jest mi źle,

a na temat tego co dzieje się wokół,
kiedy ja zamykam oczy.

każdy ludzki uśmiech,
pozostaje w podświadomości.
wiem,
że nie jest źle,
bo nie jestem tutaj sama.
wiem,
że ktoś z was rozumie to co tu napisałam.
i zgodzi się z tym nie z grzeczności,
a z poczucia przynależności.
równowaga musi być.

wtorek był dobry.
jest dobry.
a ludzie..?
dlaczego rezygnują z marzeń,
bo widzą,
jaka trudną drogę musza pokonać?
przecież więcej satysfakcji ma człowiek,
który walczy o swoje szczęście, marzenia.

tymi ryncoma.
życie nie może polegać na ciągłym czilałcie,
czy też na postawie " mam wszystko w dupie".
to bardzo samolubne.
czasem spełniając swoje marzenia,
możemy spełnić czyjeś,
a to przecież piękne.

mam do was  prośbę!
zatrzymajcie się na chwilę.
spójrzcie na dzisiejszy dzień,
rozkminiajac nad kazdym szczegółem.
czy nadal uważacie,
że wszystko jest zwykłe?

pomyślcie nad tym co jest teraz w tym momencie,
skupcie się na oddechu,
nie liczcie na nikogo,

tylko na siebie.
TYLKO PRZEZ CHWILĘ.
zapomnijcie o wszystkim i wszystkich,
po prostu bądźcie.

wiem,
że przecze sama sobie.
taka juz jestem.

zauważyliście, 
że odizolowałam się od pewnego chłopaka z tej szatańskiej miejscowości?
strasznie za nim tęsknie.

tak,
jestem z siebie dumna.
trzymka!

 pokornie dręczącego ją niepokoju.
zrobienie kroku naprzód
było już tylko kwestią czasu.