wojtowiczowa.

zdjęcie takie, bo wzięło mnie ostatnio na jakies srentymenty. sama w zasadzie nie wiem dlaczego. dumam nad tymi zdjęciami, jakby to było nie wiem co. i jakoś nie obchodzi mnie to prawie wcale. rude włosy, pewnie, że bym chciała, ale co zrobić, nie można i już. od przyszłego tygodnia ruszam z jakimiś zdjęciami nowymi, ale takimi nowymi, nowymi. się będzie działo się. obiecałam sobie, że w końcu się za to wezmę, zobaczymy z jakim skutkiem. póki co 3, może na tym nie poprzestanie. mam taką cichą nadzieję, chociaż jak mówią, nadzieja wiadomo. mamy w promocji dzis kopa w dupę gratis. znów jestem tylko 9,5 roku starsza. wszytsko do okoła się miesza. ale sen, to coś, warte grzechu, szczególnie taki jak dziś. 'nie wszyscy mogą być tak zajebiści jak my'. przecież nie musi być jak każdy, bo inaczej jest, prawda? nie, no ale tak też nie może, nic cieć nic itd.  no ale cholera, co teraz? w zasadzie to idiotyzm. co z tego, że przeczytasz tą notkę, jak i tak nie wiesz o co chodzi? no właśnie, usiądę i założę sobie z dupy postanowienia, tak właśnie, dokładnie. bo po co? notka wyszła taka jaka wyszła, od mega wielkiego czasu, odwrotnie proporcjonalna do zdjęć. ostatnie z tych śmieci, obiecuję. i ten, no, poezja śpiewana.