imagine

Dlaczego tak szybko zapominam o moich obietnicach? Jak było mi przykro? Jeden cudowny moment potrafi przysłoni tysiąc złych. Bo wciąż chcę wierzyć, więc chwytam się tych pięknych chwil i próbuję je przeminić w momenty, momenty w okresy, a okresy w wieczność. I nie ma znaczenia, że robię to sama, że sama muszę dobudowywać tę idealną rzeczywistość. Bo tylko dzięki tej imaginacji nie tracę wiary. Ty mi w tym nie pomożesz. Więc muszę to robić za nas dwoje. Ale to jest w porządku, nie martw się, znajdę w sobie siłę, wystarczy, że co jakiś zcas przypomnisz mi, że może być ok. Nieważne, że zaraz po tym przypomnisz mi, że może być także beznadziejnie. Ja staranie wytnę te fragmenty z pamięci, pozostawię tylko te dobre i będę sobie wmawiać, że tak naprawdę tylko te dobre istniały, a te złe nigdy nie miały miejsca.
Człowiek jest niesamowity. Potrafi w taki sposób sam sobie przedstawić rzeczywistość, żeby odpowiadała jego wyśnionym, idealnym wyobrażeniom, a co najlepsze potrafi tak mocno w to uwierzyć, że wydaje mu się, że inny świat nie istnieje, że ten stworzony przez niego samego jest tym jedynym realnym, a to, co dzieje się za oknem, to tylko niedoskonała realizacja jego wyobrażeń.
Wierzysz w te wyobrażenia, a później dziwisz się, że rzeczywistość jest inna. Nie zmienisz świata tylko dlatego, że założysz różowe okulary. Świat nadal będzie taki sam, to jedynie ty będziesz mieć mylne o nim zdanie. Pytanie czy warto. Czy warto żyć czymś, czego nie ma.