32!

Obiecuję więcej Cię nie zaniedbywać.

Tak wiem, gdybyś potrafił mowić dostałabym opierdol, że z Tobą nie rozmawiam. Najmocniej za to przepraszam Po prostu nie radzę sobie z życiem. Zmieniłam psychiatrę, jest lepszy, prawie się u niego popłakałam. Mam depresje z zaburzeniami cech osobowości. Mocne co nie? Jak na razie z dnia na dzień czuje się coraz gorzej. Dostałaam pracę a nie potrafię się z tego cieszyć. Opowiadałam Ci o tym chłopaku tak, wylatuje stąd daleko. To boli tak strasznie, że czasami nie potrafię oddychać. Chciałabym o nim zapomnieć ale każdy mi mówi, że zerwanie kontaktu będzie dla mnie jeszcze gorsze. Naprawde szkoda, że nie  możesz mi odpowiedzieć, pewnie znalazłbyś idealne rozwiązanie. Coraz częściej mam myśli samobójcze, można powiedzieć, że są już codziennie. Chce się zabić, gdyby nie rodzice i Igor pewnie już dawno by mnie tutaj nie było. Ale wiesz co? Chyba w końcu użyję żyletki, już sobie nie radze a ona zawsze mi pomagała przecież.

Chce być zdrowa, uśmiechnięta ale nie potrafię...

Jutro mam iść ze znajomymi  na piwo, nie chce tam iść. Może nie pójdę, chce się po prostu zakopać pod kołdrą i płakać.

Pamiętniczku, gdy kiedyś przestanę pisać... więc że jest spore ryzyko, że już mnie tutaj nie ma.

Przepraszam łzy nie dają mi dalej pisać...

Pa...