bones.

*

Nie lubie tego. Naprawdę nie lubię tego. Już mi się wydawało, że nastąpił koniec dręczących myśli. Że teraz będzie ok, tylko fun. I tak było, jeden dzień. A teraz znów to samo. Może to pewnego rodzaju "urok" dorastania, że będzie coraz gorzej, coraz ciężej, coraz więcej na głowie, a ty musisz iść dalej, przejść kolejny level i przede wszystkim - nie poddawać się. Nie wiem jak to się ułoży, boję się, boję się losu, nie ufam mu. Co jeśli nic nie wyjdzie? Tak dużo chce na raz, tak mało pracy w to wkładam. I coraz częściej czuje się specyficzna, inna, odstająca od reszty. Tak na prawdę, to chyba nikt tak właściwie mnie nie rozumie. Moje spojżenie na świat jest inne, pragne innych rzeczy, innych widoków, innych uśmiechów. Chce uciekać, ale za bardzo się boję. Myślę odważnie, ale bojaźliwie działam. I buduję twartą skorupkę na sercu, by nic juz nie naruszyło zamkniętej tam wrażliwości, której teoretycznie miałam się wyzbyć, ale jednak nadal tam się znajduję. Mam strach w oczach, ale chyba nie potrafie dłużej zachowywać spokoju. 

Tak, by rozmyślało się owocniej Buckethead

~W