"ciśnienie w jednym uchu staje się większe, powodując ogłuszający szum, a ja słucham tego jak melodii z pozytywki. albo odgłos, kiedy w telewizji nie ma odbioru żadnego programu. słyszę każde uderzenie z kropel kapiącej wody, oddech kogoś. niezidentyfikowana muzyka, hipnotyzująca, a jednocześnie ogłuszająca mnie. to, co widzę trochę mnie otępia, staram się być w dwóch światach jednocześnie. przenoszę się gdzieś daleko, w stronę gdzie patrzę nieruchomo, gdzieś tam - za oknem.. obraz się przybliża, film w spowolnionym tempie i widzę siebie i jego, i widzę własne myśli, które chciałyby być przyszłością. nie słyszę głosów, tylko tą dziwną melodię, tak piękną, jakby zmieszało się wszystko moje ulubione piosenki i dźwięki - jak pozytywka, jak mój prywatny raj.. czy ktoś to jeszcze widzi? no, dalej! on patrzy na mnie, obraz wnika w jego źrenicę i wędruję przez ciemność, aż wrócę do rzeczywistości.

nie chcę czesto wracać"