Barca king!

Po obejrzeniu tak wspaniałego finału i tak pięknego futbolu w głowie kłębią się tysiące myśli i spostrzeżeń. Ponad zdrowy rozsądek nadkłada się euforia, radość oraz uczucie nieśmiertelności. W sercu czujemy ulgę oraz rozpierającą nas dumę. U wielu dorosłych mężczyzn po policzkach spływają łzy. Pierwsze, co chcemy zrobić to podziękować tym wspaniałym piłkarzom za te cudowne, ponadczasowe chwile. Następnie swoje słowa kierujemy gdzieś ku górze, w niebiosa, by podziękować za to, że futbol tym razem okazał się sprawiedliwy, za to, że zwyciężyła piłka nożna pozbawiona sędziowskich błędów i jakiegokolwiek przypadku.

Futbol ewoluuje, zmienia się, robi postępy tak jak cała ludzka cywilizacja. Te zmiany niekorzystnie wpływają na widowiskowość gry. Gdy oglądamy popisy Maradony kręcimy z niedowierzaniem głową i mówimy, że taka gra w dzisiejszych czasach jest nierealna. Piłka nożna jest teraz w większości oparta o przygotowanie fizyczne oraz grę taktyczną. Trenerzy bardziej myślą o tym jak wyeliminować atuty rywala, niż o tym jak zaprezentować swoje. Dobitnym na to dowodem jest świetny produkt o nazwie Premier League. Barcelona zniszczyła stereotypy i pokazała, że w nowoczesnym futbolu jest miejsce dla artyzmu i finezji. Nie zważając na obecne wyznaczniki i sposoby osiągnięcia sukcesu, Barça pozostała wierna swojej piłkarskiej filozofii i prezentowała futbol magiczny, niebywale ofensywny, krystaliczny jak łza.

Barca, by zdobyć upragniony tytuł musiała zejść z boskiego tronu w piłkarskim raju i udać się po niego, aż do bram piekielnych. Jednak jak się okazało diabeł nie był taki straszy jak go malowano. Diabły zostały całkowicie zdominowane przez boską Barcelonę. Bogowie bawili się grą, sprawiali radość kibicom. W pojedynku największych Lionel Messi w każdym aspekcie zdeklasował Cristino Ronaldo. Największy z diabłów otrzymał srogą lekcję futbolu oraz pokory od Carlesa Puyola. Barcelona wygrała i tym samym napisała piękną historię w iście imponującym stylu.

Po finale to Leo Messiego ochrzczono mianem króla Rzymu. Z gardeł kibiców i ekspertów wydobywały się okrzyki "ĄAve Barca! Ave Cezar Messi!". Oczywiście trzeba się z tym zgodzić, ponieważ talent Messiego jest niepowtarzalny, jego gra zachwyca i oczarowuje swym pięknem. Jednak jakiż wspaniały umysł posiada Xavi Hernández. To on jest głównym architektem tej fantastycznej konstrukcji o nazwie FC Barcelona. Przez niego przechodzi każda akcja, a jego geniusz jest dostrzegany na każdym kroku. Po kilkuletniej ciężkiej pracy w końcu zaczął być dostrzegany i należycie nagradzany. Nikt na świecie nie potrafi tak prowadzić gry jak on.

W tym miejscu nie sposób nie wspomnieć o najskromniejszym z bogów. Andres Iniesta jest jedyny w swoim rodzaju. Wiele ludzi na świecie twierdzi, że to właśnie on jest najlepszy. Wprowadza nową jakość do gry Barçy. Odebranie mu piłki graniczy z cudem. Jego drybling jest błyskotliwy, podania dokładne. W jego grze widać niebywałą lekkość oraz grację. Często zastanawiałem się, kto z tej trójki jest najwspanialszy. Nigdy nie mogłem odpowiedzieć sobie na to pytanie. Doszedłem do wniosku, że wszyscy są wyjątkowi na swój sposób i nie można ich porównywać tylko wielbić każdego z osobna, a zarazem wszystkich razem w postaci FC Barcelony.

Jestem całkowicie pewny, co do jednego. Każdy z tych wspaniałych piłkarzy mógłby naznaczyć swoim nazwiskiem epokę tak jak uczynili to Pele, Maradona czy Cruyff. Jednak Bóg chciał, by wszyscy urodzili się w jednym czasie i grali w barwach jednego zespołu. Bóg chciał, by oni wspólnymi siłami naznaczyli epokę nie własnym nazwiskiem, a nazwą wielkiej FC Barcelony z nimi w składzie. Drużyny jakiej świat jeszcze nie widział, drużyny ponadczasowej.

minusculee.fbl.pl