^{chyba nie moge zasnąć. chyba. noc.. gdzie mogę teraz pójść?}

^{już sama nie wiem, wszystko wraca. wszystko co robię jest cholerną autodestrukcją, po same opuszki palców. jestem ziarenkiem piasku szarpanym przez wiatr na kręgosłupy drzew. wszystko przychodzi z zamknietymi oczami, wszysko poza tym. całe chęci rozmaglowane na ulicy jak przejeżdżane samochodem ślimaki. jestem tak przywiązana do przywiązania.. choć całokształt wyrywa mi wnętrzności, nie potrafię inaczej.. karmię usta trującymi papierosowymi oparami, jak zawsze. i już nie chcę nic więcej.. nie znoszę słów które pływają mi na wargach.. tych słów, których nie potrafię wypowiedzieć.. jesteś rzeczywistym kształtem moich mgławych przebłysków.. Twoje słowa miały być lekarstwem na to, co minęło.. bo nocą wszystko czuje się 'bardziej'. i dni znów radosne i pełne słodyczy, nie ważne czy widzisz czy nie.. rozwarstwianie ubrań, mało kreatywne i niestaranne. i zagubiłam Cię gdzieś w niestałości..  nie chcę już więcej poranków skoro nie potrafię się obudzić. nie chcę słońca zaglądającego w okna gdy w oczach tylko szarość. chciałbym zatrzymać czas, zatrzymać siebie, swoje myśli.. wszystko zbyt wysoko, choć myślałam że nie spadnie.. obudziałam się i zobaczyłam to całkowicie zgniecione pod poduszką. ile razy chciałam po prostu biec i rozpaść się w Twoich ramionach, wylać Ci skrawki siebie na usta.. odwróć mnie od tego co pali oczy i szyję po cichu powstrzymując pozorne bicie serca. kiedyś.. ktoś otworzył mnie na świat i zmiękczył. nie potrafiłam wrócić, bo to było 'wystarczająco dobre'.. tak myślałam.. na nowo będę uczyć się siebie. który to już raz? pogubiłam się. chciałam każdą Twoją wadę, każdy uśmiech, nawet każde złe słowo.. pokochałam najmniejsze, obolałe serca, które nosiły w sobie troski poprzednich dni.. zastępowały mi całą bliskość, której potrzebowałam i oddalały od ciągłego bicia się z myślami, których nie potrafiłam zmienić.} 

^{można żyć tylko dla siebie?}