Dobre chwile

Już trzy lata temu pisałem, że zaczynam szukać odpowiedzi na pytaniek im jestem a ciągle... nie wiem.

Zastanawiam się czy jestem pokorny czy dumny. Jak jest na prawdę? Nie wiem. Czy ja tak na prawdę wierzę we własną wyjątkowość? Powinienem, jestem przeciez jedyny w swoim rodzaju, ale czy czyni mnie to lepszym? Nie oczywiście, że nie. Świadomość swojej niepowtarzalności napawa mnie dumą, ale świadomość różnej wyjątkowości innych budzi pokorę.

Paweł jest więc człowiekiem pokornym we własnej dumie.

Czy jestem odważny czy zalękniony? Wielce boję się życia, tego, że nieubłaganie za szybko mija. Tego, że nie wykorzystam go dobrze. Boję się tego, że nie wiem czy jego koniec jest całkowitym końcem. Boję się, że nigdy nie będę w stanie w to "potem" uwierzyć. Jestem człowiekim pełnym strachu, który jednak daje mi odwagę by żyć tak jak chcę, by nie tracić cennych chwil przez ten strach a to ogromna determinacja.

Jestem człowiekiem odważnym w swym strachu.

A czego w swym życiu chcę najbardziej. Ludzi. Ludzi otaczających mnie atmosferą miłości.

To daje raczej obraz człowieka smutnego w głębi, ale z tego smutko starającego się wydobyć jak najwięcej szczęścia. Boję się żyć, ale chcę żyć. Jesli moje uśmiechy mają być prawdziwe to są ponure. Zachwyt przeplata rozpacz, świadomość przemijalności potęguję uczucia. Wielkie szczeście z dobrych chwil podsyca rozpacz ze świadomości ich ulotności. Dobre rzeczy się przytrafiają ale w końcu przestaną. Czerpmy ich jak najwięcej póki mamy tę wspaniałą okazję.