...?

Ponownie nadszedł czas rozmyślań...

Uświadomiłam sobie, że tak naprawdę nie wiem kim jestem, czego chce od życia i jakie mam plany. W głowie mam totalną pustkę, za to serce jest niespokojne jak jeszcze nigdy...

Drogi doktorze... czuje się tak od..od sierpnia... a mój stan nieustannie ulega pogorszeniu..

Przed sierpniem, przed Woodstockiem, wiedziałam o sobie wszystko, a przynajmniej tak mi się zdawało.

Byłam wredną, podłą, feministyczną zdzirą, anarchistką. Marzyłam o ty by zostać aktorką. Miłość uważałam za idee, której nie da się osiągnąć, za reakcje chemiczną, za coś co nie istnieje...

I nadszedł Woodstock...

Las... te tłumy ludzi... tony piasku w powietrzu... i to wszechogarniające poczucie wolności... Tęczowa...

Tak, tam wszystko się zaczęło, tam moja skorupa pękła i od tamtej pory poznaje się na nowo...

Niczego nie żałuje, żadnej z rzeczy, którą zrobiłam nie mogę nazwać błędem, to raczej była nauka, doświadczenie... 

Tam poznałam kogoś, komu bardzo dużo zawdzięczam...

To on mnie otworzył, pokazał mi jaka jestem naprawdę, pozwolił zakosztować miłości, po czym mój Thor odszedł..

W głowie mam mentlik...

Powinnam go nienawidzić, zaszyć się w odmętach swojej jaźni i być taką jak dotąd. Jednak, tak nie jest, ewoluuje...

Jestem dłużniczką Lokiego, który postawił go na mojej drodze, on stal sie pierwszym elementem układanki, będącej odpowiedzią na pytanie : Kim jestem ?

Mam nadzieje jak najszybciej uporządkować mój wewnętrzny bajzel i żyć tak jak jeszcze nigdy nie żyłam

Całą, prawdziwą sobą...