i pomyśleć, że gdzieś na świecie chodzi, leży, śpi, je śniadanie, obiad, kolacje czy coś w tym stylu osoba, która czuje to, co ja. może nie tyle co ja, bo każdy człowiek wszystko odbiera i interpretuje uczucia w własy sposób, ale mówię o kilku podobnych sytuacjach, które sprawiły, że właśnie w tej chwili czuję się tak jak się czuję. dziwne uczucie chcieć czegoś, czego najwidoczniej nie mogę mieć, a nawet nie mogę chcieć. a może po prostu na to nie załuguję? jestem człowiekiem, który łapię chwile, a później zastanawia się racjonalnie nad konsekwencjami. jestem za chaotycznym człowiekiem, który zawsze chce postawić na swoim. to podchodzi pod egoizm, bo za wszelką cenę chcę, aby wszystko było pięknie, dobrze. przecież inni mają gorzej. nie mają domu, ciepłego jedzenia, herbaty, nawet nie mają gdzie się umyć. ja mam wszystko, a w takich chwilach jak ta nie ma szasn, aby zauważyła, że naprawdę mam wszystko czego potrzebuje normalny prosty człowiek. ale tak już skonstruowana jestem, że chcę czerpać więcej i więcej. chcę mieć więcej niż mogę. i właśnie to jest najgorsze, bo to przerasta. muszę pogodzić się z tym, że jest tak jak jest, a nie jak powinno być i ulepszać szarą rzeczywistość i swoje życie. teraz: przede wszystkim zmienić pare rzeczy w swojej osobowości i wyeliminować komu naprawdę mogę bezgranicznie ufać, bo wciąż slizgam się na tym parkiecie życia i to sprawia, że część mnie gaśnie i staję się innym człowiekiem niż jestem. chwila... a może ja po prostu taka jestem? może sama nie znam swojej prawidzwej osobowości?

no cześć cześć. fajnie wtulić się w kołdrę w popołudniową, mokrą i sentymentalną niedziele.